26 sep Bemoeizucht.

Een van de meest illustratieve verhalen die ik ooit hoorde over de mogelijkheden maar vooral de begrenzingen van de mind gaat over het boek The Secret. Het verscheen in 2006 en werd wereldwijd een hit. ‘Manifesteren kun je leren’ en er is niets verleidelijker dan de belofte dat je kunt creëren wat je wilt, wanneer je maar wilt. Vol enthousiasme gingen mensen aan de slag om die nieuwe baan, partner, woning, volle bankrekening en nieuwe Tesla ‘out of thin air’ in de aardse realiteit te manifesteren. Gidsen en parkeerengelen, die alle kosmische bestellingen voor 9 uur de volgende dag moesten bezorgen, maakten overuren.

Het was te verwachten want de maakbaarheid van het leven is het stokpaardje van de mind. Sommigen hadden succes maar velen gaven het op omdat ze maar niet kregen wat ze wilden, ondanks dat ze de aanwijzingen in het boek stap voor stap en letterlijk hadden gevolgd. Inmiddels zijn er in Californië gespecialiseerde therapeuten die uitsluitend mensen behandelen die er niet in zijn geslaagd om volgens The Secret methode te manifesteren waarnaar ze zo hartgrondig verlangden.

Waarom helpt het toch steeds maar niet echt om alleen je op het licht te focussen, je frequentie te verhogen en de Happinez uit te knippen om moodboards te maken? De reden is even logisch als ontluisterend. We proberen al deze dingen te manifesteren vanuit de plek waar we nu zijn. En dat is niet alleen maar love and light. Dat willen we graag zijn maar we zijn het niet. En dat is precies waar het probleem ligt. Het is het onvermogen en de onvolwassenheid van de mens die niet aanvaardt dat wij als soort tot het volledige spectrum van creatie in staat zijn, van onvoorwaardelijke liefde tot complete destructie en alles ertussenin.

Tot die realisatie kan de mind niet komen. Simpelweg omdat deze per definitie duaal en gepolariseerd is. Dus als je vanuit mind probeert een betere wereld te creëren gaat dat altijd ten koste van hetgeen je niet meer wilt. De schaduwaspecten worden in plaats van uitgenodigd, ervaren en omarmd afgewezen en ontkent. Dat zorgt ervoor dat ze precies dat ene niet krijgen waar ze zo diep naar verlangen; erkenning. Bestaansrecht.

Niet alleen kan de schaduw hierdoor niet tot rust komen en haar natuurlijke plek in de schepping innemen, door de afwijzing en het oordeel vergaart ze nog meer kracht in het onderbewuste met als doel om ons op nog directere en meer confronterende wijze te herinneren aan dat ze er is. Net zo lang tot we luisteren, tot we het zien en we ons herinneren dat we dat zijn, ook zijn.

Ergens weten we al lang dat het bewust aankijken van de schaduw en die omarmen leidt tot bevrijding. Tegelijkertijd is dit het aller engste dat er is. Want wat als we al die duisternis, pijn, schuld en schaamte de ruimte geven en eindelijk zien voor wat het werkelijk is? We zijn het vertrouwen kwijtgeraakt in de intelligentie van het leven en de zekerheid dat het er altijd is om ons te helpen. We vergeten voor ons te laten zorgen en denken dat we alles alleen moeten doen. Vandaar de bemoeizucht om het leven zo te laten lopen dat het bij onze huidige comfort zone past. Een comfort zone die eigenlijk een gevangenis is die steeds kleiner wordt, steeds minder leven toelaat en toestaat.

Godzijdank is er een plek in ons waar we voorbij kunnen gaan aan de begrenzingen van de mind; je compassievolle hart. Vanuit daar kun je naar je leven kijken en het ervaren van de plek vanuit het scheppende, de eenheid, de bron. Hier zie je opnieuw dat alles creatie is en dat het leven volgens een onnavolgbare dynamiek en perfectie verloopt, inclusief jouw idee dat het niet perfect is en veel beter kan.

Hoe harder je naar het licht rent en lichtwerker wilt zijn hoe groter de schaduw is die je achter je werpt. Hoe meer je de duisternis in gaat hoe ogenschijnlijk kleiner het lichtje voelt dat deze duisternis creëert. Zowel het licht als de duisternis hebben hun unieke rol en taak te volbrengen. Het scheppende in je dat dit creëert heeft geen voorkeur voor één van de twee.

In onze creatie- en manifestatiedrang willen we onbewust een kwantumsprong maken, die van mens naar god. We kunnen dat ook want we hebben alles in huis om dat te doen. We zijn van top tot teen gemaakt om beide te zijn, zowel mens als het natuurlijke, grenzeloze en mystieke, tegelijkertijd. Om goddelijk te kunnen zijn moet je naar de plek van het scheppende, je compassievolle hart. De sleutel om daar naar binnen te komen ligt in het samenkomen van bewustzijn en compassie. Eenmaal aangekomen zie je dat alles je eigen creatie is en voel je de gelijkmoedigheid waarmee alles wat het leven te bieden heeft ervaren en omarmd kan worden. Vanuit daar herstel je de balans in jezelf en je omgeving. Hier stroomt het leven door je heen, moeiteloos, natuurlijk, logisch en magisch.

Life is not what you make it, it’s what you are made of….