01 jan Onverschilligheid.

Wanneer de mind, je ego of de zoeker in je geconfronteerd wordt met ‚laten zijn’ vertaalt zij dit direct als onverschilligheid. Hoe bedoel je ‘laten zijn’? We moeten toch weten en begrijpen waar iets vandaan komt, van wie het is, waarom het gebeurt, wat het is en wanneer het is begonnen? Allemaal vragen die de mind opwerpt om je weg te leiden van wat er werkelijk gebeurt in dat ene moment en om het drama gaande te houden. De mind maakt je wijs dat wanneer je ‘laat zijn’ en niet ingrijpt het je allemaal niets uitmaakt en dat je passief toekijkt zonder in actie te komen.

De arrogantie van de mind is dat zij denkt dat het leven niet zonder haar kan. Wat moet er van de wereld terecht komen als we het niet meer snappen en kunnen fixen? Wat de mind het meeste vreest is haar eigen afwezigheid. Door je voortdurend op zoek te sturen naar iets anders dan ‚dit’ hoopt zij te overleven en het verhaal in stand te houden, zelfs na de fysieke dood. Een bijzonder effectieve maar destructieve overlevingsstrategie. Deze nimmer aflatende zoektocht creëert een toenemende hoeveelheid spanning die letterlijk toxisch is voor jou en je omgeving.

Deze spanning neem je overal mee naartoe en wordt keer op keer getriggerd door personen, situaties en ruimtes om je heen. Elke keer als deze trigger afgaat wordt je gekatapulteerd in het oude verhaal met dezelfde reacties en beperkingen. En hoe meer spanning in je systeem, hoe sneller en heftiger de trigger afgaat.
Het energetische effect hiervan is dat je steeds meer facetten van het leven buitensluit, simpelweg omdat je geen idee hebt hoe je er zo mee om kunt gaan dat ze je niet belasten. Veel dingen die je ervaart zijn zo intens, pijnlijk, traumatisch of beschamend dat je het liefst doet alsof ze niet bestaan. Je bent er bang voor, veroordeelt ze of ontkent ze. Je richt je leven zo in dat je er niet mee geconfronteerd wordt of gaat er met een grote boog omheen. ‘Die persoon zie ik liever niet meer, die plek ontwijk ik of die situatie hoop ik nooit meer mee te maken’.

Onbewust en onbedoeld investeer je hiermee juist in de onverschilligheid die de mind je wil laten geloven wanneer je ‘laat zijn’. Je ontkent zoveel facetten van het leven waardoor je ervaringswereld steeds kleiner en beperkter wordt. Je richt je comfortzone zo in dat je niet langer beschikbaar bent voor wat zich aandient en zodoende meer en meer buitensluit. Het effect van deze verkramping is dat de muren die het ontkende leven buiten je deur moeten houden steeds hoger en dikker worden en daarmee is je comfortzone een gevangenis die steeds kleiner wordt.

Wanneer je het leven bewust in je compassievolle hart sluit en alles wat je ervaart laat zijn, herinner je je systeem aan het feit dat je volledig uitgerust bent om alle aspecten van het leven compleet te ervaren zonder dat ze je belasten. Je hart kan alle frequenties, informatie of energieën registreren en volledig laten zijn. Je laat nu oude spanning los en bouwt niet langer op de bekende manier nieuwe stress op.

Niet alleen neemt je bandbreedte voor het leven hiermee toe maar ook de intensiteit waarmee je ervaart groeit exponentieel. Je comfortzone verruimt zich en je afweermechanisme maakt zichzelf overbodig. Het resultaat is dat je weer ‚aan’ bent en in plaats van het leven buiten te sluiten, treedt je haar tegemoet met beschikbaarheid en compassie.

Echte compassie ontmaskert de illusie dat hetgeen je ervaart persoonlijk zou zijn. Eindelijk worden de dingen weer gezien en ervaren zoals ze werkelijk zijn; rauw, direct en vol leven. Nu is er ruimte voor actie die voortkomt uit flow, de intrinsieke intelligentie van het leven die alles zo veel beter kan organiseren dan wij ooit kunnen bedenken. Alles gebeurt magisch en moeiteloos, op het juiste moment en levert voortdurend energie op. Jezelf bewust voor die intelligentie beschikbaar maken is exact het tegenovergestelde van onverschilligheid…