01 apr Verzachten.

In de meeste spirituele beoefeningen wordt mensen de suggestie aangereikt om je niet te identificeren met je binnenwereld; gedachten, gevoelens, emoties en fysieke sensaties die zich in bewustzijn aandienen. De achterliggende idee is dat wanneer je je als mens wel hiermee identificeert je deze gedachten, gevoelens, emoties en fysieke sensaties ook daadwerkelijk wordt en manifesteert. Zo geniaal en groots is je lichaam en je manifestatiekracht. Het is een fascinerend onderdeel van de menselijke ervaring om alles wat beleefd wordt via het lichaam te ervaren als iets dat je hebt of bent.

Door je niet langer te identificeren met wat je ervaart stop je de manifestatie van een bepaalde werkelijkheid in en om je heen. Ondanks dat dit een goed idee lijkt is er onderliggend, onbewust en onbedoeld, een versterking van de illusie van afscheiding. Omdat je je niet langer identificeert met deze facetten van het leven investeer je energetisch gezien in polarisatie. Je wilt deze dingen niet en je strategie om ze buiten de deur te houden is om je er niet langer mee te identificeren. Dit is het risico van observatie, van je niet langer verbinden met wat het leven je aanbiedt.

Het is de nimmer aflatende tweestrijd tussen de ‘zoeker’ en de ‘vinder’. De zoeker als metafoor voor dat aspect in je dat niet kan zien dat dit het al lang is. Datgene dat altijd onderweg is naar iets anders dan dit, met de belofte dat wanneer het wordt begrepen het kan worden opgelost. De vinder als metafoor voor het hart dat alles glashelder ziet zoals het is en volledig kan laten zijn. Dit is het lijden van het individu, het gevolg van het gevoel van afgescheiden zijn van de levende wereld om je heen.

Parallel en onderliggend aan dit mechanisme is er altijd de eenheid die al alles is, overal en altijd. In het geval van niet identificeren is het degene die niet langer identificeert, het niet identificeren en dat waarmee niet langer wordt geïdentificeerd. Dit is de levende drie-eenheid; de weter, het weten en wat geweten wordt. Wie dit ziet realiseert zich dat op het diepste niveau je dus juist wel de emoties, het gevoel, de gedachte en de fysieke sensatie bent. En niet alleen dat, je bent ook degene die het ervaart en het ervaren zelf. En daarmee komt een einde aan de kleine ik, het illusoire individu met vrije wil en keuze die probeert het leven voor zich te laten werken en beheersbaar te houden. En met het kleiner worden of verdwijnen van de kleine ik laat opnieuw de GROTE IK zich zien in alles.

Dit is wat Joseph Campbell, de grootse mythekenner aller tijden, de meester van twee werelden noemt. De persoon die enerzijds een compleet geïncarneerd mens kan zijn in het aardse bestaan en dwars door de illusie van afscheiding heen kijkt. En anderzijds de volledige connectie en afstemming met de bron van al het leven intact heeft behouden en zich te allen tijde de eenheid realiseert en ziet.